Nowości w tym tygodniu! (20.11-26.11.2016r.)

26/11/2016

BEI DIR, Frigid

31. Zapomniałem, jak się oddycha. Odnalazłem ciebie i znów oddycham, i czuję, i widzę

Simon Dunst założył ręce na piersi, oparł się wygodniej o czarny fotel i przyjrzał się badawczo Tomowi, który siedział skruszony po drugiej stronie zawalonego papierami biurka. Tom przygładził dłonią ciemnie włosy wymykające się spod gumki i nerwowo podciągnął rękawy beżowego swetra. Czuł się niezręcznie, gdy lekarz patrzył na niego bez słowa.

— Ostatnio nieźle zdenerwowałeś Liv — odezwał się w końcu ni to złowrogo, ni to oskarżycielsko. Tom popatrzył wprost w te przenikliwe niebieskie oczy i skinął. Nie chciał się tłumaczyć z tego, że zmusił Liv, by wreszcie wyznała mu prawdę o swojej przeszłości – potrzebował tego. Potrzebował tej wiedzy, która później przez kilka dni nie pozwalała mu przekroczyć progu szpitala i sali Liv. Nie mógł na nią patrzeć ani nie mógł z nią rozmawiać. — Wiem co nieco o tym, co spotkało Liv. I rozumiem, że chciałeś dowiedzieć się o tym wszystkim, chociaż nie pochwalam tego, że zaburzyłeś jej spokój.

Wzruszył ramionami.

— Swój też zaburzyłem.

— Zauważyłem — odparł, unosząc znacząco brwi. Najwyraźniej wychwycił jego nieobecność w ciągu ostatnich dni.

— Co z nią?

— Nie powinieneś sam jej zapytać? — Tom milczał wymownie, a Simon westchnął. — No tak, przeszłość Liv była dosyć burzliwa. Z jednej strony rozumiem twoje wahanie, ale z drugiej jestem jej lekarzem. Nie mogę udzielać informacji na temat jej zdrowia obcym dla niej osobom.

— Nie jestem obcy... — zaperzył się.

— Nie?

Czytaj dalej...

Kategoria: Tom Kaulitz, +18

......

A FREAK ON NATURE, Quesse 483

3. dni pustki i ... niczego więcej

Pustka to coś więcej, niż uczucie świadczące o braku czegoś, o nieposiadaniu tego, co chcielibyśmy posiadać. O braku czegoś w sercu, umyśle, czy nawet czegoś materialnego. Pustkę definiować można na wiele sposobów; jako nicość piętrząca się we wnętrzu człowieka; jako coś rosnącego w nas i pochłaniającego z każdą sekundą. Zabiera nam to siłę na cokolwiek; zwiększa się z każdą chwilą, z każdą sekundą. Zabiera nam poczucie przynależności do czegoś, co śmiało moglibyśmy nazwać ukochaną osobą. Pustka to takie cholerstwo pochłaniające mnie od dnia, kiedy ona mnie opuściła. Towarzyszy mi na każdym kroku; zabiera całe szczęście, które czasami chce zapukać do moich drzwi. Ale zatrzaskuje mu drzwi przed nosem. Przez nią szczęście nie ma prawa złożyć mi wizyty. Ten dzień, w którym moje życie zostało pozbawione jakiegokolwiek sensu, dało nadzieję pustce, która od razu wykorzystała nadarzającą się okazję i wpadła z wizytą, aby pozostać u mnie na dłużej i rozgościć się na dobre…

Obudził się sam w dużym łóżku, tonący w jedwabnej pościeli. Przez sen chciał pogładzić po plecach swoją ukochaną, lecz, ku jego zaskoczeniu, jego dłoń wylądowała na poduszce i opadła z głuchym klapnięciem. Zmęczony i niewyspany otworzył oczy, a do jego tęczówek dotarły stłumione przez fioletowe zasłony, złote promienie słoneczne. Zerknął na zegarek stojący na szafce nocnej i ujrzał 8:15. Nie zdawał sobie jeszcze sprawy z tego, że godzinę tę pamiętać będzie jeszcze przez długi czas.

Czytaj dalej...

Kategoria: Bill Kaulitz

..................................................................................................................

25/11/2016

A RAY OF SUNSHINE ON A RAINY LIFE, sacred

18

Czas biegł nieubłaganie, niosąc ze sobą nieuchronny koniec tego wspaniałego wyjazdu. Tydzień w towarzystwie Toma był cudownością, która nijak nie przygotowała jej na dwa kolejne pozbawione jego obecności - wręcz przeciwnie. Myśl, że lada moment rozstaną się na całe czternaście dni, przyprawiała ją o nieokiełznany smutek.

– Co ja będę robić przez te dwa tygodnie? – spytała Klara, przeciągając się seksownie. – Może Max przygarnie mnie pod swoje skrzydła – udała zamyślenie, uśmiechając się chytrze do Toma. Chłopak jednym ruchem zawisnął nad nią.

– Masz absolutny, niepodważalny i niekwestionowany zakaz spotykania się z tym człowiekiem ­– odparł, patrząc jej prosto w oczy.

– Tom Kaulitz jest zazdrosny? – podpuściła go. Pisnęła lekko, kiedy skubnął zębami skórę na jej obojczyku.

– Mówiłem już, że bywam zazdrosny o to, co jest moje – przeciągnął dłonią po krągłym udzie dziewczyny, wywołując przyjemne ciarki spływające wzdłuż kręgosłupa aż do najczulszego punktu kobiecego ciała. Nie mogła pozwolić sobie na kolejną chwilę słabości spowodowaną jego obecnością, więc zwinnie zepchnęła go z siebie i usiadła po turecku.

– W takim razie powinieneś zostawić mi coś, co nie pozwoli o tobie zapomnieć.

Tom prychnął drwiącym śmiechem i przekręcił głowę, niedowierzającym spojrzeniem taksując rozbawioną Klarę.

– Naprawdę sądzisz, że mogłabyś choć na chwilę o mnie zapomnieć? – uniósł brew, dając jasno do zrozumienia, że nie wierzy w ani jedno słowo. – Po spędzonym wspólnie tygodniu, zasypianiu i budzeniu się obok; spacerach, zakupach, nocnej kąpieli nago w jeziorze?

Czytaj dalej...

Kategoria: Tom Kaulitz

................

RETURM TO REMEMBER, Beatrice

Część 17

 Tamtego wieczoru u Toma nie poczynił już żadnych kroków, nie zbliżył się do Babette i dalszą część przyjęcia zachował nad wyraz przyzwoicie i z klasą.

            Obiecał sobie wówczas, że najpierw rozstanie się z Patrizią, a potem będzie starał ułożyć życie tak, jak tego pragnął. Jednak zupełnie nie wiedział jak ma ten spektakl rozegrać, jak postąpić. Przyrzeczenie dane Patrizii już niemal całkowicie odeszło w cień targających nim innych uczuć, jednak doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Babette nie przyjmie zbyt dobrze wiadomości o ich rozstaniu, w dodatku jeśli to on odejdzie stając się przyczyną jej łez, pozostawiając po sobie w jej życiu popiół i zgliszcza. Jak więc miał poukładać to wszystko, żeby wreszcie zaznać upragnionego szczęścia?

            Siedział w swoim salonie zatapiając się w myślach, rozważając każdą ewentualność, uporczywie wszystko analizując. Gdyby chociaż mógł się czymś zająć, może nie miałby aż tyle czasu, żeby się tym wszystkim zadręczać. Upragnione wolne między świętami, a sylwestrem, najmniej mu było teraz potrzebne.

            Patrizia pojechała na ostatnią przymiarkę sylwestrowej sukni, a i Max też się gdzieś szykował. Za chwilę miał zostać w domu zupełnie sam i zastanawiał się, czy przypadkiem nie pojechać do Toma.

            Potrzebował jakiegoś zajęcia, choćby rozmowy, wiedział, że jeśli zostanie w domu gotów się zadręczyć. Wszystko wymykało mu się spod kontroli, nie radził już sobie nawet z własnymi myślami. Teraz dla odmiany zastanawiał się nad losem Maxa. Jak to wszystko poukłada, jeśli już rozstanie się z Patrizią? Był z nim bardzo związany i chociaż nie był jego biologicznym ojcem, traktował go jak własnego syna. Tu był jego dom, studio w którym grali, całe jego życie... Jak ma mu powiedzieć, że chce opuścić jego matkę? Chciałby, żeby Max został z nim, ale czy w ogóle powinien coś takiego proponować?

Czytaj dalej...

Kategoria: Bill Kaulitz, +18 

..................................................................................................................

23/11/2016

DRUNK IN LOVE, No angel

VII

- Nie wiem o co Tobie chodzi, Bill.... - wypowiedziałam przez zęby, widząc jak w blondynie ponownie zbiera się złość. Boże, dopomóż! Mężczyzna jedynie zrobił krok w tył i przechylił delikatnie głowę w lewą stronę, jakby zastanawiał się w który policzek wymierzyć mi cios. Moim zdziwieniem było to, że nic nie zrobił. Jedyny ruch jaki wykonał było skrzyżowanie dłoni na klatce piersiowej. Po chwili ponownie zbliżył się do mojej osoby na tyle blisko, bym mogła znów czuć jego oddech na swojej skórze.

- Nie wiesz...? Przestań kłamać parszywa suko! Gdzie jest nasza córka?! - wrzasnął nagle a moje źrenice powiększyły się do rozmiaru ziela angielskiego. Czyżbym zapomniała wspomnieć? Nie. Po prostu nie chciałam o tym wspominać. Tak, byłam w ciąży, ja i Bill wpadliśmy po naszej jednej jedynej wspólnej nocy. Dowiedziałam się o tym dwa miesiące po jego zniknięciu, wtedy był to koniec pierwszego trymestru. A co z dzieckiem? Urodziłam dziewczynkę, której na imię dałam Amelie Rose. Niestety nie byłam w stanie jej wychować. Po śmierci mojej mamy zajęła się mną jej siostra a moja ciotka, której sytuacja finansowa nie pozwalała na posiadanie kolejnego dziecka pod dachem jej domu, tym bardziej, że sama miała jeszcze dwóch synów młodszych ode mnie o cztery lata. Jedynym wyjściem z tej sytuacji było oddanie maleństwa do domu dziecka. Nie chciałam tego robić, chciałam by została ze mną, przyglądać się jak rośnie z dnia na dzień, jak robi pierwsze kroki, usłyszeć jej pierwsze słowo.  

Czytaj dalej...

Kategoria: Bill Kaulitz

............................................................................................

22/11/2016

SERRE MOI FORT,  Millie

Roses

- Sto lat, najpiękniejsza! – rozweselony głos w słuchawce telefonu uderzył w nią z podwójną siłą, gdy wyrwana ze snu odebrała połączenie. – Dobrze wiesz, że nie jestem dobra w składaniu życzeń, więc po prostu wszystkiego najlepszego!

- Dziękuję – odparła zaspanym głosem. Zapomniała o swoich własnych urodzinach i przez moment myślała, że to może Mai coś się pomyliło, lecz zerknęła na datę w telefonie i bez wątpienia dziś był piąty października.

- Dasz się dzisiaj zaprosić na miasto?

- Daj spokój…

- Oj, Lilly – przyjaciółka wydawała się mieć wspaniały humor, w przeciwieństwie do Lilianne. – Chociaż na jedno piwo.

- Wybacz, nie mam najmniejszej ochoty – przymknęła oczy, odetchnęła głęboko i poczuła zapach róż.

- Wszystkiego najlepszego, kochanie – usłyszała, rozbudzona pocałunkiem w czoło i ujrzała jego twarz. – Obyś zawsze była taka uśmiechnięta, tak bardzo piękna i tak bardzo moja.

Podniosła się do pozycji siedzącej i przetarła oczy ze zdumienia. Bill siedział na brzegu jej łóżka, a w całej jej sypialni poustawiał kosze pełne przepięknych, czerwonych róż, których zapach roznosił się po całym pomieszczeniu. Ze wzruszenia zaszkliły jej się oczy, a jej usta ułożyły się w szeroki uśmiech. Jak on to zrobił, że udało mu się to wszystko wnieść, nie budząc jej przy tym?

Czytaj dalej...

Kategoria: Bill Kaulitz

....................................................................................................

20/11/2016

NEVER GIVE UP, Sandy

2

- Chyba nigdy się do tego nie przyzwyczaję! – Mruknęłam sama do siebie, gdy trzasnęły za mną drzwi do sypialni Clary.

Po długiej i wyczerpującej rozmowie z panią Singrid nie miałam już najmniejszych złudzeń, że tą rodzina jest co najmniej dziwna, ba! Daleko do tego by móc określić ich rodziną. Żyją niczym korporacja, każdy ma wyznaczone miejsce i zadanie i nikt nie może wychylać się przed szereg.

Weszłam do łazienki aby opłukać twarz zimną wodą.

Delikatny chłód popieścił moje skołatane nerwy. Gdyby nie to, jak bardzo nienawidzi mnie wuj i jak bardzo chce zarobić własne pieniądze, aby jak najszybciej się stąd wynieść, w życiu nie przyjęłabym propozycji tej szorstkiej i pozbawionej uczuć kobiety. Wydaje mi się bardzo mocno, że ciocia Heidi maczała w tym palce, bo przecież skąd Singrid wiedziałaby, że jestem nauczycielką?

No cóż, w tym momencie to było najmniej istotne, rano miałam dostać program, jaki chłopiec musi nadrobić i dostałam czas do poniedziałku, aby wszystko sobie ułożyć.

Wzięłam głęboki wdech i spojrzałam w lustro, karcąc się przy tym własnym spojrzeniem.

Tata wychował mnie na bardzo pokorną i cierpliwą osobę, a tym czasem już po kilku godzinach od mojego przyjazdu kilkakrotnie miałam ochotę kogoś uderzyć.

Chyba zaczynam się obawiać, że zatracę w tym domu samą siebie.  

Czytaj dalej...

Kategoria: Tom Kaulitz